„Zapadnia – człowiek i socjalizm” ; Anatolij Fiedosiejew

W dzisiejszych „Książkach” wpis związany jakby poniekąd z polityką bo dzieło traktuje o pewnym ustroju państwa. O socjalizmie sowieckim (komunizmie? leninizmie?….). Autor „Zapadni…przynosi mi na myśl innego uciekiniera z ZSRR i jego twórczość literacką – Wiktora Suworowa, którego kilka książek opisałem już na tym blogu.

Ale ….człowiek i socjalizm czyta się łatwiej i szybciej niż np. „Matkę diabła” i „GRU”. Te ostatnie są napisane cięższym i bardziej specjalistycznym językiem, a traktują stricte o sowieckim wojsku (rangi) lub  służbach specjalnych (wywiadzie). Czytając Suworowa podobną zabawę jak przy „Zapadni…. miałem tylko przy „Powieściach o Anastazji Strzeleckiej” bo też są napisane prosto i przystępnie oraz podobnie jak bohaterka dzisiejszego wpisu nie pozbawione komicznych i śmiesznych przykładów z prawdziwego życia w ZSRR. W przypadku Suworowa – życia agenta GRU, a nie inżyniera techniki wojskowej….

W poniższym opisie nie nadmieniłem wszystkiego co Fiedosiejew opisuje i oprócz zdjeć nie ma praktycznie spojlerów z samego tekstu książki, ale mam nadzieję że mimo to dzisiejszy wpis zachęci do lektury i to nie wyłącznie fanów ZSRR, socjalizmu, czy polityki…..A może bardziej zachęci poparcie Suworowem niż mój krótki opis?

Autor – inżynier techniki wojskowej (sowieckiej), który 58 lat przeżył i przepracował na wysokim, państwowym stanowisku w ZSRR, a potem uciekł na zachód co wg. sowieckiej propagandowej prasy przyniosło ZSRR 30 milionów dolarów strat w dosyć przystępny i prosty sposób przekazuje w tej książce swoje przemyślenia, spostrzeżenia i uwagi.

Są one poparte prawdziwymi przykładami z życia w ZSRR – państwie socjalistycznym, a dotyczą np. sowieckiej służby zdrowia, której usług Fiedosiejew doświadczył na własnej skórze lub systemu zbierania informacji o obywatelu.

Dysydent udowadnia na 141 stronach dlaczego socjalizm w praktyce nie działa, ale sam sobie przeczy. Czytelnik w czasie lektury uświadomi sobie bezsens takich filarów socjalizmu jak centralne planowanie i państwowa własność środków produkcji, ale też dowie się na jakich zasadach i w jakim celu dopuszcza się w socjalistycznym systemie istnienie „kontrolowanej konkurencji”.

Autor wspomina swoje relacje i kontakty z sowieckimi urzędnikami, naukowcami, swoimi przełożonymi z państwowego instytutu oraz bardzo krótko wyjaśnia różnice między marksizmem, leninizmem, socjalizmem, a niemieckim nazizmem i włoskim faszyzmem. Wyjaśnia różnice i zwraca czytelnikowi uwagę na podobieństwa między tymi systemami.

Książka jest swojego rodzaju relacją i wspomnieniem z życia naukowca w ZSRR, ale dotyczy wszystkich dziedzin życia z jakimi miał tam do czynienia. Zarówno kołchozów jak i sklepów z żywnością oraz hierarchii władzy. Więcej o tematach na jakie Fiedosiejew pisze znajdziecie na zdjęciu ze spisem treści :).

Na początku książki jest też notka biograficzna o autorze (bardziej szczegółowa) i wydawnictwie – Fundacji PAFERE. Z tą ostatnią dużo wspólnego ma nasz rodak, ale już nie spojluje tylko zachęcam do krótkiej, nie trudnej, a czasami zabawnej lektury. Niektóre relacje bawią do łez (jak ta z butlą tlenową w szpitalu :D), a niektóre mrożą krew w żyłach i czytelnika nie bardzo zaznajomionego z realiami życia w państwie socjalistycznym wprawiają w niedowierzanie.

Dowiemy się z kart tego małego dzieła min. dlaczego mieszkańcom ZSRR ograniczano kontakty z zagranicznymi turystami, a czasami zalecano im zerwanie kontaktów z rodziną i znajomymi z poza pracy. Tajemnice państwowe, KGB, rejestracja kserokopiarek i aparatów fotograficznych, zakaz produkcji urządzeń i elementów mogących posłużyć do stworzenia broni, socjalistyczne wojsko i zbrojenia, gospodarka centralnie planowana, rolnictwo socjalistyczne i wiele, wiele innych tematów związanych z życiem w socjalistycznej dyktaturze porusza Anatolij Fiedosiejew…….

Z narracji można wywnioskować że autor jest zdecydowanym przeciwnikiem systemu socjalistycznego i wie co zrobić żeby go zmienić. Na kapitalistyczny np :). Aczkolwiek czasami przychylnie wypowiada się o sowieckich urzędnikach i mieszkańcach ZSRR wierzących w socjalizm. Ci pierwsi byli  wg. niego mądrymi ludźmi. Zalicza też mieszkańców ZSRR do grup i klas społecznych, które nazywa: „cynicy klawisze”, „obrońcy”, „cynicy obywatele” i „fanatycy”. Po wyjaśnienie tych terminów MikkeHarry zachęca oczywiście do lektury 🙂 .

Pisarz wspomina też o Stalinie i Breżniewie oraz sytuacji w innych państwach socjalistycznych w czasach istnienia ZSRR takich jak: Czechosłowacja, PRL czy NRD i Mołdawia. Książka rozpoczyna się refleksjami autora na temat upadku socjalizmu, a kończy jego opracowaniem graficznym pt” Schemat rozwoju socjalizmu”. Z tego końcowego uzupełnienia dowiemy się jak socjalizm działa krok po kroku tj. z jakich przyczyn systemy społeczne dążą do socjalizmu i co dzieje się w trakcie trwania fazy upadku systemu. Fiedosiejew pisze też dużo o relacjach międzyludzkich w państwie socjalistycznym i stosunkach społecznych.

 

Dane techniczne

Liczba stron: 141-145

Rok wydania: 2016, Warszawa

Wydawnictwo: Fundacja PAFERE  ( https://www.pafere.org/ )

Seria: „Biblioteka Rządzących i Rządzonych”  ( https://www.pafere.org/category/biblioteka-rzadzacych-i-rzadzonych-brir/ )

ISBN: 978-83-929152-1-8

Autor: Anatolij Fiedosiejew

Pomnik Katyński w New Jersey

http://nczas.com/2018/05/07/to-juz-choroba-znow-udowodnili-ze-sa-polakozeracami-gazeta-wyborcza-opowiada-sie-za-przeniesieniem-pomnika-katynskiego/

Petycję na NCZ podpisałem przeciwko usunięciu bądź przeniesieniu rzeczonego pomnika z New Jersey. Ale sprawa/problem ciągnie się dalej przez tyle dni. Był nawet specjalny artykuł w drukowanym NCZ. Przychodzi mi do głowy, więc utwór znienawidzonego przez kucostwo i wolnościowców Martina Lechowicza:

Wiem że mam dużo fanów i czytelników z USA, za co wam serdecznie dziękuję i pozdrawiam, ale….A Wy co sądzicie o pomniku żołnierza przebitego bagnetem (mającego kuku 😀) w New Jersey? Wypierdolić, czy nie?

„Czerwone Horyzonty” – 1990 – Ion Michai Pacepa

Czy można oprzeć przemysł i gospodarkę całego komunistycznego kraju tylko i wyłącznie na szpiegostwie technologicznym? – projektach technicznych i elementach wyposażenia maszyn, pojazdów lub samolotów w całości wykradzionych przez funkcjonariuszy wywiadu w krajach kapitalistycznych zachodu od prywatnych firm i korporacji.

Legalny import jest drogi bo trzeba zapłacić za licencje i patenty, a „inżynier” (szpieg) kosztuje taniej!

Oczywiście że można! Dowodem na to są rządy Nicolae Ceausescu w komunistycznej Rumunii, która swój wywiad technologiczny i inny (DIE, DIA) i siły bezpieczeństwa wewnętrznego (Securitate) uniezależniła całkowicie od Kremla i komunizmu sowieckiego. Słońce narodu rumuńskiego i jego najlepszy syn – Nicolae Ceausescu prowadził taką politykę. Portrety Marksa, Engelsa i Lenina zastępował swoimi by stworzyć w ten sposób inny wymiar komunizmu….

Wywiad rumuński za rządów Ceausescu kierowany był przez autora dosyć starej już książki – bohaterki tego wpisu pt. „Czerwone horyzonty. Kulisy zbrodniczej dyktatury Ceausescu”. Ion Michai Pacepa był szefem DIE, który w 1978 roku uciekł przez Niemcy do Stanów Zjednoczonych, w których bywał wcześniej przynajmniej dwukrotnie przygotowując tam wizytę swojego szefa – prezydenta komunistycznej Rumunii i jego żony – Eleny. Generał Pacepa był najwyższym urzędnikiem państwowym z krajów bloku wschodniego jaki kiedykolwiek zdradził komunizm. Po jego ucieczce z Rumunii Bukareszt stał się oblężonym miastem, a Ceausescu kazał go zabić i jeszcze przez wiele lat usiłował go dopaść w USA przez imigrantów rumuńskich, którzy jak twierdził mimo iż są obywatelami obcych państw nadal winni być posłuszni Rumunii i jej władzom tj. szpiegować i organizować manifestacje poparcia dla swojego prezydenta.

Pacepa zostawił w Rumunii córkę – Danę i jej narzeczonego, a po jego ucieczce na zachód atmosfera w kraju zaczęła wrzeć. – Prezydent z żoną zaszył się przestając udzielać się publicznie i politycznie w ogóle, a DIE kierowany wcześniej przez świeżo upieczonego zbiega zaczął się rozpadać od środka i jego funkcjonariusze byli aresztowani lub po prostu znikali bez śladu. To także pierwszy taki przypadek w dziejach światowych służb wywiadowczych w ogóle aby jakiś wywiad upadł z powodu zdrady jednego z jego funkcjonariuszy. Nowe struktury DIE zaczęła organizować żona komunistycznego dyktatora – Elena Ceausescu, której komisje śledcze dokonały w wiernych Pacepie strukturach tej organizacji ostatecznego spustoszenia.

Tak, więc jeden z najważniejszych ludzi w komunistycznej Rumunii, którego zdrady jej przywódca się nie spodziewał, a który kierował całymi siatkami agentów rumuńskich za granicą, którzy fotografowali potajemnie tajną dokumentację techniczną w fabryce Renaulta we Francji aby potem na bazie tak wykradzionych planów technicznych zaprojektować i zbudować francusko-rumuńską Dacię, sam stał się uciekinierem gdyż dosyć miał duszenia się w komunistycznym kraju. Podlegli mu agenci również często zdradzali Rumunię i już do niej nie wracali, a wtedy mieli wypadek :). Teraz on sam był imigrantem, których miał przedtem za zadanie szpiegować i werbować.

Napisał więc, dla nas tę książkę o szczegółach życia w komunistycznej Rumunii i o jej przywódcy oraz jego żonie. O życiu prywatnym Ceausesców. O tym jak Elena, która nie umiała płynnie czytać była członkiem Akademii Naukowej i wydawała swoje publikację na temat chemii, które wszystkie, bez wyjątku napisał dla niej wywiad z informacji nt. chemii i jej innych aspektów wykradzionych z za granicy przez agentów DIE. Ta kobieta miała dyplomy z wielu dziedzin nauki i tytuły honorowe oraz członkostwa zagranicznych uniwersytetów załatwiane zawsze przez Pacepę i jego ludzi. Lubiła drogą biżuterię z zagranicy,z a którą w całości płacili wywiad i rumuńscy podatnicy. Autor opisuje też wiele jej cech fizycznych i innych przygód obfitujących w faux-pax, które nie są godne małżonki prezydenta dużego kraju.

Sam Nicolae jąkał się gdy był zdenerwowany, a jeść najbardziej lubił pomidory z cebulą i serem feta popijając je żółtym, mołdawskim winem produkowanym wyłącznie dla niego na zamówienie. Takie i inne szczegóły dotyczące politycznego i prywatnego oraz intymnego życia najwyższych oficjeli komunistycznej Rumunii przeczytamy w opisywanej dzisiaj przeze mnie książce.

Prawie cała populacja kraju była na podsłuchu, a służby bezpieczeństwa gromadziły próbki pisma każdego obywatela nie wyłączając ministrów i premiera, ani nawet Rumunów żyjących za granicami kraju.

Jak przekonamy się prezydent łasy na kwieciste pochwały typu „najwspanialszy i godny najwyższego szacunku syn narodu rumuńskiego”, które wynikają z wybuchowego i ognistego temperamentu Rumunów sam był małym karakanem posiadający wille i rezydencje w każdym mieście Rumunii (ponad 40 rezydencji) i lubił oglądać Kojaka, a jedynym językiem jakim władał był rosyjski. Miał też wielu przyjaciół takich jak Muammar Kadafi (przywódca Libii) i Jasser Arafat (przywódca Autonomii Palestyńskiej), o których też wiele można dowiedzieć się z książki napisanej przez byłego szefa DIE. Najjaśniejsze słońce narodu lubił też polować na niedźwiedzie i to przez noktowizor i rozważał wykorzystanie znanego wtedy w Europie terrorysty „Szakala” do zamachu na Radio Wolna Europa lub niewygodnych dla niego i Rumunii imigrantów, a potem udzielenie terroryście azylu w Bukareszcie….

 dwugwiazdkowy gen. Ion Michai Pacepa

Dane techniczne
Rok wydania: 1990
Autor: gen. Ion Michai Pacepa
Liczba stron: 288
Tematyka: komunizm, historia, Rumunia, ZSRR, terroryzm, służby specjalne, wywiad, wojsko, prezydenci, przywódcy, szpiegostwo, zbrodnie, Europa w XX wieku, Nicolae i Elena Ceausescu, Securitate, DIE, polityka, podsłuchy, kapitalizm
Tłumaczyła: Małgorzata Fabianowska
Wydawnictwo: „Litera”

Na licznych kartach książki występują jeszcze takie historyczne postacie jak: Leonid Breżniew, Willy Brandt, Broz-Tito, Gheorghe Gheorgiu – Dej (generalny sekretarz rumuńskiej partii komunistycznej i premier Rumunii), Jimmy Carter (prezydent USA), Zbigniew Brzeziński. Autor wspomina też o synach i córkach Ceausesców i również o matce dyktatora.

Post Scriptum
Jako Post Scriptum do opracowania dołączony jest zapis z procesu Ceausesców przed sądem wojskowym w 1989 roku i kilka nazwisk rumuńskich oficjeli komunistycznych, którzy przeżyli pucz i znaleźli się w nowych, rumuńskich władzach. W tym zapisie wspomniane jest o tym że to nie wojsko wystąpiło przeciwko obywatelom i strzela do nich na ulicach, ale ze to przebrani za wojskowych funkcjonariusze Securitate (rumuńskie UB), którzy na rozkaz byłego już prezydenta mają nastawić armię i naród przeciwko sobie nawzajem. Jest również odnotowane że para odmawia skorzystania z obrony przyznanej jej z urzędu i nie uznaje kompetencji tego sądu jak również tego iż oboje nie są już najważniejszymi osobami w Rumunii. Małżeństwo skazano na karę śmierci i rozstrzelano przy ścianie kamienicy, w której przy kaflowym piecu odbywał się ów proces.

Należy wspomnieć że Rumunia była wtedy krajem, gdzie w każdej ścianie i w każdym telefonie (oprócz telefonu prezydenta) były podsłuchy. Podsłuchiwano nawet ministrów i premiera, a kamery Securitate zaglądały im do alkowy. Szpiegowano i werbowano równieź ambasadorów i obywateli obcych państw, a przedstawicielstwa rumuńskie za granicą były gniazdami agentów DIE z pokojami wypełnionymi aparaturą podsłuchową, szyfrującą, bąblami (pomieszczenie, do którego nie przebiją się fale radiowe ani żadne inne, więc nie można podsłuchać odbywającej się w nim rozmowy). Ambasady miały też specjalnie wydzielone piętra z apartamentami dla pary prezydenckiej, na korytarzach tych pięter wisiały naturalnej wielkości portrety Eleny i Nicolae.

Elena
Na szczególną uwagę zasługują też wspomnienia autora opisujące życie i działalność polityczną żony prezydenta Rumunii, która była naukowcem i członkiem wielu ciał politycznych oraz naukowych w Rumunii, chociaż nie umiała płynnie czytać i nie grzeszyła ogładą, erudycją oraz kulturą, czyli cechami jakimi powinna odznaczać się żona głowy państwa i najważniejsza kobieta w komunistycznym kraju. Pacepa opisuje Elenę jako kobietę marudną, niezdecydowaną, dokuczliwą, kapryśną i dz kompleksem że to nie ona jest swoim mężem. Na tego ostatniego i kierowanie przez niego państwem ta kobieta miała spory wpływ. Jednak nie będę więcej spojlował, a zachęcam do lektury…

Tytuły kilku rozdziałów:
– Operacja „Horyzont”
– Mediator na bliskim Wschodzie?
– Rumuńskie miasteczko technologiczne
– „Chcę futro z amerykańskich rysiów”
– Ambicje Eleny
– Nienawiść do Węgrów
– Mikrofony i władza
– „Gwiazdy” dla towarzyszy
– Pomoc dla „Carlosa”
– Słaby punkt Austrii
– Deszcz pochwał dla przywódcy
– Lekcja komunizmu
– Oddziały Securitate w sytuacji „C”
– Rozmowy z Tito
– Unieszkodliwić RWE
– „12 km”
– Porwanie na prośbę Tity
– Zdobywanie „Candu” dla Rumunii
– Próbna depesza do Waszyngtonu
– Próbki pisma całej populacji
– Dama zwana Olgą
– Lekceważąco o Carterze

* Książkę autor dedykuje córce Danie i jej narzeczonemu Radu.

**Jak twierdził „najukochańszy syn narodu…..” najlepszymi towarami eksportowymi Rumunii za jego rządów (1965-1989) byli Żydzi i Niemcy. Komunizm rumuński umiał zarobić na emigracji tj. na wypuszczaniu z Rumunii żydów za opłatą. Dość wspomnieć że jeden z przewodniczących Światowego Kongresu Żydów był agentem zwerbowanym przez DIE. Umieli też zarobić na zachodnim kapitalizmie. – W większości z takich pieniędzy utrzymywała się komunistyczna Rumunia Ceausesców.

***Podobnym autorem do Pacepy jest np. Wiktor Suworow, o którego twórczości pisałem tutaj:

https://mikkeharry.wordpress.com/2016/08/13/wiktor-suworow-powiesci-o-anastazji-strzeleckiej/

https://mikkeharry.wordpress.com/2016/07/22/alfabet-suworowa-wiktor-suworow/

 

Siedleckie sprawy – „Stalchemak” i Brama-dzwonnica

Resztki „Stalchemaku” są w rozsypce i mają iść na żyletki bo są właśnie demontowane, a za czasów swojej świetności tj. za komuny zakłady zatrudniały ponad 2 tysiące ludzi! Teraz został tam zalany schron przeciwatomowy – jeden z kilku w mieście (inny jest np. pod „Karo”) i ujęcie retencyjne wody, które mogło by służyć za jej rezerwę dla miasta….mogło by.

Ale nie wszystko w mieście się sypie bo powstał Społeczny Komitet Odbudowy Bramy-dzwonnicy w Siedlcach. Jednym z jego założycieli jest były prezydent miasta – Wincenty Przychoda (1981-1986), prezydent za stanu wojennego….

Te dwie „akcje” w mieście dziwnie się ze sobą zbiegły bo przecież byłych fundamentów ze „Stalchemaku” można użyć do odbudowy dzwonnicy :D. Tadam! Niektóre z materiałów będą jeszcze w całkiem dobrym stanie, więc zamiast pójść na żyletki….

Co prawda w schronach przeciwatomowych miała się schronić elita komunistycznej władzy z powiatu, miasta i województwa, a teraz siedleckie władze będą mogły schronić się pod odbudowaną Bramą-Dzwonnicą. Dlatego proponuję użyć sentymentalnych dla naszych włodarzy materiałów budowlanych – resztek ze „Stalchemaku”. One umilą im tam kiedyś mroczne czasy schronienia i przypomną jak to kiedyś było im lepiej :)…

Pytanie tylko czy pierwszy Siedlczanin w mieście będzie miał tyle honoru żeby taką możliwość zaoszczędzenia przez miasto wykorzystać. Bo na Błoniach nie ma za bardzo gdzie się schronić. Tam schrony i inne podziemia odkrywa teraz jakiś „Magellan”.

I wszystko będzie tańszym kosztem. 🙂 Nasze w pełni zelektryfikowane i odkułaczone miasto zaoszczędzi….

„Planowany chaos” – Ludwig von Mises

Pod uwagę czytelnika oddaję dzisiaj dzieło Ludwiga von Misesa – wybitnego ekonomisty i przedstawiciela tzw. „austriackiej szkoły”; w tej dziedzinie. Autor urodził się w roku 1887 we Lwowie, a zmarł w 1973 w Nowym Jorku gdzie wykładał społecznie (nie pobierał pensji) na uniwersytecie. Autor był mentorem i nauczycielem innego wybitnego ekonomisty i przedstawiciela „szkoły austriackiej” w tej dziedzinie – Friedricha Augusta von Hayeka. Razem z tym ostatnim stworzył teorię cykli koniunkturalnych.

Autor w poglądach na gospodarkę reprezentował stanowisko leseferystyczne. Twierdził, że niemożliwe jest racjonalne funkcjonowanie gospodarki planowej, a rachunki ekonomiczne w tejże gospodarce i państwie socjalistycznym uważał za zbędne i niemożliwe, gdyż z góry wiadomo jaki będzie wynik. – Taki jak zaplanuje i nakaże rząd centralny.

Z zaledwie 106-cio stronicowej książki czytelnik pozna poglądy tego ekonomisty na takie sprawy jak:
– Interwencjonizm i tzw. „Trzecia droga”
– Komunizm i Stalin
– Faszyzm i Mussolini
– Rosja/ZSRR i Rosja carów
– Nazizm
– Socjalizm i droga do niego oraz różnice między nim, a komunizmem
– Marksizm i Trocki

Na kartach tego opracowania opisane są takie postacie historyczne jak: Robespierre, Wilson, Hitler, Romanow, Roosevelt, Hirohito, Horthy, Karol l, Galileusz, Jan Hus, Iwan Groźny, Lenin, Marks, Joanna D`Arc, Filip ll i Franco.

Tak, więc dzieło to to studium historyczno-ekonomiczno-polityczne. Nie brakuje też w nim opisów spraw psychologicznych i społecznych przedstawionych w sposób charakterystyczny dla tego autora. – Sarkastyczny i szyderczy z ciętym językiem, ale bez wulgaryzmów i obelg. Autor był zwolennikiem wolnego rynku i przeciwnikiem ingerencji państwa w gospodarkę. Popierał wolność jednostki i krytykował socjalizm. Z ojczystego kraju – Austrii musiał uchodzić przez panujące w nim hitlerowskie prześladowania Żydów, którym Mises był z pochodzenia. Dzisiaj autor jest autorytetem dla wielu prawicowców i anarchokapitalistów. Do jego nauk odnoszą się konserwatywni liberałowie, a jego poglądy uważane są za przeciwieństwo poglądów innego, tym razem angielskiego ekonomisty – Johna Maynarda Keynesa – twórcy i zwolennika interwencjonizmu państwowego. Większość dzieł Misesa jest napisana po niemiecku, gdyż ten słabo radził sobie z językiem angielskim. Książka utrzymana jest w tonie jego poglądów, które wyjaśnia on czytelnikowi na podstawie przetaczanych przykładów.

Książka została napisana w roku 1947, a polskie wydanie ukazało się w roku 2005. Jej kolporterem na rynku polskim jest Instytut liberalno-konserwatywny z Lublina.

Fragment z książki:
” Charakterystyczną cechą naszej epoki dyktatorów, wojen i rewolucji jest jej antykapitalistyczne nastawienie. Większość rządów i partii politycznych gorąco pragnie ograniczyć sferę inicjatywy prywatnej i wolnej przedsiębiorczości… „

Inne, ciekawe informacje o Autorze:
– Brat znanego matematyka Richarda von Misesa.
-W latach 1892-1900 Ludwig von Mises uczęszczał do prywatnej szkoły podstawowej we Lwowie.
– Przed ukończeniem dwunastego roku życia von Mises obyty w piśmie niemieckim, łacińskim, cyrylicy, grece oraz hebrajskim. Władał przy tym, oprócz niemieckiego także językiem polskim i francuskim oraz rozumiał po ukraińsku.
– 20 lutego 1906 otrzymał stopień doktora prawa kanonicznego i rzymskiego na uniwersytecie wiedeńskim, który nie miał wtedy wydziału ekonomicznego.
– W 1913 został zatrudniony jako privatdozent (nieopłacany wykładowca) na Uniwersytecie Wiedeńskim.
– Podczas pierwszej wojny światowej został wcielony do wojska. Był kapitanem w artylerii kawalerii austro-węgierskiej, początkowo na froncie wschodnim w Karpatach, Rosyjskiej Ukrainie i Krymie. W późniejszym etapie wojny pracował nad problemami ekonomicznymi ze Sztabem Generalnym w Wiedniu.
– Po wojnie został dyrektorem austriackiego Urzędu Reparacji Wojennych Ligi Narodów (do 1920).
– Po wojnie został dyrektorem austriackiego Urzędu Reparacji Wojennych Ligi Narodów (do 1920).
– Założony przez Misesa Austriacki Instytut Badań Cykli Koniunkturalnych rozpoczął pracę 1 stycznia 1927. Mises stał się jego wiceprezesem wykonawczym. Menedżerem był jego uczeń – Friedrich August von Hayek.
– Przebywał w Stanach Zjednoczonych na Kongresie Międzynarodowej Izby Handlu (1931).
– 6 lipca 1938 wziął ślub z Margit Sereny w Genewie.
– W 1940 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, przybył do Nowego Jorku 2 sierpnia.
– W lutym 1942 rozpoczął dwumiesięczny kontrakt w Meksyku na stanowisku Profesora Wizytującego na Narodowym Uniwersytecie w Meksyku i Narodowej Szkole Ekonomii.
– 5 czerwca 1963 przyznano mu honorowy doktorat prawa na Uniwersytecie w Nowym Jorku za ukazanie filozofii wolnego rynku i obronę wolnego społeczeństwa.
– 28 lipca 1964 uzyskał honorowy tytuł Doctor Rerum Politicarum [Doktora Nauk Politycznych] Uniwersytetu we Fryburgu.
– 10 października 1973 Mises zmarł w Szpitalu Świętego Wincentego w Nowym Jorku.

Ważniejsze dzieła Ludwiga von Misesa:
– „Die Wirtschaftsrechnung im sozialistischen Gemeinwesen” (1920) oraz „Socialism. An Economic and Sociological Analysis” (1922), w której wykazywał, że społeczeństwa socjalistyczne nie mogą osiągnąć racjonalnej alokacji zasobów, gdyż brak w nich prawdziwego systemu cen.
– Nationalökonomie: Theorie des Handelns und Wirtschaftens” (1940), znana szerzej w wersji rozszerzonej i przetłumaczonej na język angielski jako Human Action (pol. „Ludzkie działanie”) w której wskazywał konieczność stosowania prakseologii jako metody nauki ekonomii.

Wiktor Suworow – powieści o Anastazji Strzeleckiej

Oddaję pod uwagę czytelnika trzy powieści autorstwa byłego oficera radzieckiej armii i radzieckiego wywiadu wojskowego GRU. Na Władimirze Bogdanowiczu Riezunie bo tak naprawdę nazywa się Wiktor Suworow do dzisiaj w Rosji czeka kara śmierci. Autor porusza tematykę szpiegowską, historyczną, wywiadowczą i oczywiście – radziecką, a z racji tego że „Kontrola” (272 str.), „Wybór” (360 str.) i „Żmijojad” (256 str.) to powieści nie są pozbawione humoru, ale czasami czarnego i wielu żartów sytuacyjnych, które miały miejsce w rzeczywistości lub są faktem historycznym. Większość postaci i bohaterów tych trzech książek to również postacie historyczne i żyli naprawdę np. Nikołaj Jeżow i Ławrentij Beria.

„Moskwa, rok 1936. Nastia Strzelecka jest na pozór przeciętną komsomołką i pracownicą fabryki „Sierp i Młot”. Wkrótce jednak ta nadzwyczaj sprawna i zdeterminowana dziewczyna trafia pod opiekę wpływowego towarzysza Chołowanowa, sławnego pilota, zostaje przyjęta do kadry narodowej ZSRR i rozpoczyna intensywny kurs spadochroniarski. Kiedy podczas wielkiej powietrznej parady dochodzi do tragicznego wypadku, Nastia swoją niezłomną postawą zwraca uwagę samego towarzysza Stalina. Wódz przydziela ją do elitarnej jednostki służb specjalnych i Nastia rozpoczyna błyskawiczną karierę. Wygląda na to, że gotowa jest zrobić wszystko dla dobra komunizmu i Związku Radzieckiego…  „

*Powyższy opis można znaleźć również na każdym woluminie papierowego wydania powieści.

„Kontynuacja powieści Kontrola. Rok 1939. Gestapo i czołowe wywiady świata tropią ukrywającego się w Berlinie niebezpiecznego jasnowidza Rudolfa Mazura, głoszącego niepokojącą przepowiednię. Tymczasem w Związku Radzieckim wciąż trwają czystki. Wszechwładne służby bezpieczeństwa kontrolują życie mieszkańców, także najwyższych działaczy państwowych, i nikt nie może czuć się bezpieczny. Rozpoczyna obrady kolejny zjazd partii, w którym biorą udział głównie nowi towarzysze, gdyż przeważającą większość delegatów z poprzedniego zjazdu już rozstrzelano. Stalin natomiast w ramach przygotowań do rewolucji światowej wyznacza agentów, którzy przejmą władzę w wybranych krajach. Bezgranicznie oddana komunizmowi agentka Nastia Strzelecka zostaje kandydatką do objęcia roli królowej Hiszpanii…  „

„ Najnowsza powieść Wiktora Suworowa, której mrożąca krew w żyłach, wciągająca akcja rozgrywa się przed wydarzeniami opisanymi w „Kontroli i Wyborze”. Rok 1936. W Związku Radzieckim toczy się potajemna i bezwzględna walka o władzę między towarzyszem Stalinem a trzema skłóconymi siłami – kierownictwem partii, dowództwem Armii Czerwonej i szefostwem NKWD. Kiedy z Dworca Jarosławskiego w Moskwie znika w tajemniczych okolicznościach przybyły z Władywostoku kurier, zaczyna się tym nadzwyczaj interesować sam Gienrich Jagoda, generalny komisarz bezpieczeństwa państwowego. W sekrecie każe to wyjaśnić młodemu i utalentowanemu enkawudziście zwanemu Żmijojadem. Sprawa przybiera nieoczekiwany obrót i prowadzi Żmijojada w coraz bardziej niebezpieczne kręgi. Niebawem w aferę zostają wciągnięci towarzysz Chołowanow – specjalny współpracownik Stalina – oraz pewna młodziutka, bystra dziewczyna z prowincji, która uwielbia taniec…  „

Główni bohaterowie

Ciech Ciechowicz

Rudolf Mazur

Żmijojad

Anastazja Strzelecka

Towarzysz Stalin

Nikołaj Jeżow

Towarzysz Chołowanow

Luśka Serojadka

Ławrentij Beria

i inni…

Zapytanie p posiadanie, czyli MikkeHarry chce pożyczyć…

…Ale nie bójcie się, nie pieniądze…Jest ktos w posiadaniu niżej wymienionych książek? Jesli tak to mógłby/chciałby mi pożyczyć lub wymienić się na inną z mojej kolekcji? Byłbym za to wdzięczny i czekam na kontakt. Komentarze doradzające mi bibliotekę lub różaniec z góry uprzedzam że nie ma tych książek w prawie żadnej siedleckiej filii….

– Ceausescu. Lata odliczane wstecz. Autor: Pavel Campeanu, rok wydania: 2004

– Geniusz Karpat: dyktatura Nicolae Ceausescu 1965-1989. Autor: Adam Burakowski, rok wydania: 2008

– Wielki Nicolae. Autor: Kazimierz Dymel, rok wydania: 1993

*I Sorry za literówki, ale nie jestem u siebie i nie mam niektórych polskich liter na klawiaturze….Czekam na odpowiedź.